Annelik sanat mıdır yoksa özverili olma işi midir?

Anne özverili olduğu için mi çok sevilir yoksa anne olduğu için mi çok sevilir?

Herkes annesini çok sever,peki en çok kim sever?

Değişen yaşam koşulları ile annelik ve babalıkta deneme-yanılma yönteminin telafisi olmayan sonuçlar doğurduğu benimsenmiştir. Çağdaş anne-baba çocuklarının eğitimleri için birer eğitimci konumuna gelmiştir. Ancak çocukların olaylara, biz büyükler gibi koşullanmış, eğitilmiş gözlerle değil de, yepyeni ve çocuksu bir bakışla baktıklarını, duygularının daha katıksız, daha yoğun olduğunu  unutmamak gerekiyor.Çocuğun yanında eğitimci değil çocuk olalım.Kahkahalar atalım.Bizimle geçireceği oyun saatini dört gözle beklesin ki tablete ,telefona sarılmasın.

Babalarıyla oyun oynayan çocuklar daha zeki, daha girişken ve daha özgüvenli oluyor.Sebebi çok basit.

Babalar çocuklarıyla oynarken karnı aç mıydı,sırtı terledi mi,bulaşıkları yıkamadım,çamaşırlar da var diye düşünmeden sadece oynuyor.Asıl  sanat şu ki çocuğun yanında çocuğa kendini bırakabilmek.Her anne evladını çok sever ,çok düşünür,hayatını ona adar ama … Çocuk bunları düşünmez hatırında annesiyle attığı kahkahaları kalırsa o çocuk mutlu olur .Mutlu olan çocuk başarılı olur.Sorumluklarını yerine getirir.Hırçınlık yapmaz.

Her anne dünyanın en iyi annesi ve her çocuk da öyle bir annesi olduğu için çok şanslı.

Yeter ki  ANNE yetersizlik duygusuna kapılmasın.YETİŞTİREMİYORUM ,olmuyor demesin.Çocuğunu çok sevdiğini her anında her hareketinde iletsin,çocuğuyla oynasın.Çocuğuna uyumadan önce “ Bu gün seni en çok ne mutlu ettİ?” diye sorsun.Hisleriyle ilgili konuşsun.Çok sarılsın.Çok öpsün.

Mutlu Anne =Mutlu Çocuk =Yaşama Sevinçle Bakan Çocuk

Kaynak : http://yenisehirim.com/annelik-sanat-midir.html.html