Hayatımızın içerisinde kaç çıkış vardı sahi.?

Biz bunları kaçırıp yolumuza devam ettik.

Aldığımız her karar, ya lehimize ya da aleyhimize sonuçlandı. Belki de hiç sonuçlanmadan geçirdik yıllarımızı. Hep bir Umut hep bir bekleyiş, ha oldu ha olacak düşüncesi . Gençken deli doluyduk her şeye meydan okuduk. Ben bilirim ben yaparım güç bende diye. Oysa zaman, insanı hamur gibi yoğurup şekil verirken biz bir yola girdiğimizin farkına varıyoruz .

Fakat zamanı kıymetli kılamadığımız için pişmanlıklarımız bizi rahatsız etmeye başlıyor.

Çünkü köprüden önce son çıkışa yaklaştığımızı fark ediyoruz. Biraz daha yavaşlıyor biraz daha suskun daha mülayim daha affedici olmanın zamanı geldi diye düşünüyoruz.

Dünya insan için hazırlanmış bir tuzak gibi gelir hep bana. Sahip oldukça insan şımarır, küstahlaşır; burnu  havadan aşağı inmez. Etrafındakileri görmez, görmek istemez. Kendine hep bir şeyler hatırlatmasından korkar. Hele "Ölüm" mü? Ondan hiç bahsettirmez. Öyle dalmıştır ki hayatın büyüsüne, bozulsun istemez.

Hep bir plan içindedir insan şunu yapacağım, şuraya gideceğim, şunu alacağım v.s...

Bu arada unutulan bir şey yok mu sizce? Biz kimiz? Nereden geldik? Nereye yolculuk bir tek bunun planı yok not defterimizde.

Öleceğini bilen tek canlı insandır. Bedenimizi mutlu ederken Ruhumuz acı çekiyor ve biz bunu göz ardı ediyoruz. İşte köprüden önce son çıkışa gelince panikliyoruz ve çare arıyoruz. Ne kadar vaktim kaldı diye kara kara düşünüyoruz. Aklımıza gelen ilk şey "Allah'ım beni gençlik yıllarıma geri gönder de sana olan görevlerimi yapayım".

Hayat bir kere yaşanılacak yerdi, üstelik provası da yoktu bunları da biliyorduk haberimiz de vardı. Biletlerimizi yanlış yöne almıştık. Bizi ayartan tüm duygularımızdan Allah'a sığınmadık. Şeytanı hep dışarda aradık bizi ayartan her şey şeytanımızdı oysa..
Haz peşinde perişan olduk yakalayabilmek için her şeyi mübah bildik . İnsan amacı dışına çıktı, dünya ve içindekilerin oyuncağı oldu. Kendini var edeni unuttu. O'da insanın kendini unutup kaybetmesine müsade etti. Kendini bilmeyecek hale getirdi. UNUTURSAN UNUTULURSUN! 

Duygularımızın şeytanlaşmasına izin vermez, Allah'a olan görevlerimizi unutmaz
İnsanlık için iyi işlere yapmaya devam eder, Dünyaya SAHİP olmak için değil ŞAHİT olmak için geldiğimizi unutmaz
İbadetlerimizi Allah'ı unutmamak için yaparsak
Hak olanı hakkı olana verir
Mazlumu korur ve gözetir.

Her işimizde Allah'ı hatırlar
Doğru olanı tercih edersek
Köprüden önce son çıkıştan başka  bir çok çıkışın olduğunu görür, hatırlar ve böylece pişmanlık yaşamamış oluruz.

Onun için demeliyiz ki:
Doymayan nefisten,
Fayda vermeyen bilgiden,
Pişmanlık duymayan kalpten,
Şımartan zenginlikten,
Allah'a sığınırız....

Selam ve dua ile